Dag 10: Kiama & Booderee National Park
Combineer een ontbijt in een apart etablissement met een lange rit en je weet op voorhand dat er miserie gaat zijn.
Het ontbijt vond plaats in een café twee straten verder, waar het bestellen van de menukaart was en wachten. Een vertrek om 9:15 zat er niet meer in, het werd iets voor tien. Het Canadese ontbijt was evenwel voedzaam: eieren, een dikke pannenkoek en spek. Niet mijn eerste keus, maar het aangenaamste van de kaart. En het viel verbazend goed mee.
Daarna volgde er een lange rit naar Kiama, waar het zeewater door een smalle spleet geperst wordt en meters de lucht in spuit. Kans op nat worden: 95%, maar prachtig om te zien; het Kiama Blowhole. De hele kustlijn van Kiama is trouwens prachtig: ruw, maar met zoveel schuim, levendige kleuren en contrasten. De picknick aan de vuurtoren kan als de kerst op de taart beschouwd worden, en de beste manier om tijd in te halen. Wel een beetje winderig, maar wie maalt daar om.
Na Kiama ging het via het Seven Miles Beach Park – waar we enkel langs reden, niet erin – naar het Booderee National Park, waar we onze parkpas in het bezoekerscentrum moesten kopen aangezien de vrouw in het tolhuisje “gesloten” was. Zoek het zelf maar uit, dat was een beetje hoe ze de bezoekers aan hun lot over liet. – Sommigen zullen beslist gewoon doorrijden. – De man in het bezoekerscentrum gaf aan wat we prioritair moesten bezoeken, maar zijn “it’s a 5 minute walk” zat er 40% naast en bepalen hoeveel hij moest teruggeven vereiste toch even het telmachientje. (50-13=$)
Eenmaal in het park gingen we naar Murray’s Beach, om daarna Grovenor Head aan te doen waar we een uitzicht kregen op Bowen Island (en er tevens het dichtst bij stonden). Erna ging het naar Hole in the wall en de eerste vraag die ik me stelde toen ik het bos in keek was: “waar is de muur?”. Toen keek ik naar de zee en zag ik hem plots. Grappig om hem toen te zien, aan het einde van het strand. Daarna nog even naar Illuka Beach gegaan, maar dat was een strand als een ander. De Beach Caves zijn er niet meer van gekomen en het park heeft beslist nog wat andere schatten.
Om de dag af te ronden was er nog een rit van een klein 1,5 uur naar Batemans Bay, waarbij we achter een treuzelaar van jewelste hingen. Het valt op dat sommigen er snel vandoor willen en anderen maar niet vooruit lijken te gaan.
Links rijden – update
Rijden aan de verkeerde kant van de weg valt goed mee, zeker als je op de baan bent, niet erlangs staat. Het moeilijkste is een parking, daar heb je nogal snel de neiging om verkeerd te gaan rijden, of om ze tegen de klok in af te leggen, terwijl het eigenlijk met de klok mee moet zijn. Wat wel raar is, is een weg oversteken en invoegen. Je moet namelijk kruisen op het kruispunt (zoals een schaar) en vervolgens vanuit rechts invoegen naar het linker vak.
Er is echter 1 ding dat me op de zenuwen blijft werken en waar ik elke dag mee geconfronteerd wordt: de ruitenwissers zitten links, de richtingaanwijzers rechts. Gevolg: in plaats van te “pinken” beginnen plots je ruitenwissers te flapperen, zo irritant!
Verborgen boodschappen
Overheen de blog artikels van de Australië 2019 reeks zitten verborgen boodschappen verstopt. Ze zijn niet voor iedereen even betekenisvol. Momenteel is er één booschap.
Afbeeldingen: 11