Dag 5: The Catlins
We beginnen de natte ochtend met een rit naar Baldwin Street, de steilste straat ter wereld. De gradenboog topt af op 19, wat ergens tussen de 35 en 39% stijgingspercentage moet zijn. Dat ze stijl is, is zeker, en door de regen gaan we er zeker niet omhoog rijden. Te voet dan maar, waar je 3 minuten later het diepe in kijkt.
We rijden door naar Balclutha, waar we het gemeenschapscenter snel binnen en buiten wandelen. Verder is er enkel een standbeeld voor de oorlogsjaren 1914-1918.
Op naar de Matai falls, een rit over bochtige wegen door groene velden met schapen en bomen. Het lichtgroene van het gras, de witte plukjes van de schapen, af en toe wat donkerbruin van een koe, het diepgroene van bomen, en het hemelsblauwe van de lucht … het zijn beelden die realiteit zijn. De Matai falls zijn vrij beperkt in omvang en eigenlijk zijn de Horseshoe falls er 2 minuten van, mooier. Je kan ook tot een meter spoor wandelen, en de ronde kromming van de vlakte waar het ligt, geeft aan waar vroeger de spoorlijn lag.
De mooiste moet echter nog komen: de Purakaunui falls. Deze drietraps waterval is zeker de moeite waard.
De onverharde wegen gaan verder, maar terwijl de steentjes tegen de bodemplaat van onze Mitsubishi ketsen, komen we na een halfuurtje toch aan bij Jack’s blowhole. De wandeling van een klein halfuur is meer de moeite waard dan het eigenlijke fenomeen, een groot gat in de grond waar je beneden het water van de zee ziet. Het water kan, als de getijden en omstandigheden goed zijn, eruit naar boven spuiten, maar dat was vandaag niet het geval. Maar de kustlijn die je volgt, net als de kliffen, maken alles meer dan goed. Zeker als je onderweg zeeleeuwen spot.
Tot slot naar Kaka Point, waar het hotel ligt. Hoewel, dit dorpje is zo klein en doods dat we voor eten terug naar Balclutha moeten, wat gelukkig maar 20 minuten is. De weg ernaartoe is evenwel minstens even mooi als de southern scenic drive road. En we stoppen nog even bij het uitzichtpunt om het strand en de dikke golven gade te slaan.
Omdat het “maar” 10 minuten is, rijden we verder naar Nugget Point, maar door een stop halfweg waar we 2 zeeleeuwen de zee in zien gaan en de ondergaande zon een mysterieuze sfeer opwerpt, komen we er pas aan als het bijna donder is. Morgen meer over Nugget Point, want deze zal de Cathedral Caves vervangen daar deze laatste gesloten zijn door een onstuimige zee.
