Dag 8: Pacific Rim Nature Park Reserve
Vanuit onze uitvalsbasis in Ucluelet, ging het naar het Pacific Rim Nature Park Reserve. Spijtig genoeg moesten we bij het Kwisitis bezoekerscentrum rechtsomkeer maken om naar het Pacific Rim bezoekerscentrum te rijden, het eerstgenoemde was namelijk gesloten (en toch het grootste van de twee), waar we een Canada Parks parkpas moesten aanschaffen en een kaart kregen. De parkpas is vereist om “te mogen parkeren” in de parken, want controlehokjes zijn er niet. Kan zijn dat dit in de andere parken nog wijzigt. Echter, zoals de man zei: “de pas blijft in de wagen, niet je broekzak”.
Eenmaal terug in het park, eerste stop het Kwisitis bezoekerscentrum. Klinkt misschien raar, maar de populairste wandelroutes begonnen daar: South Beach Trail & Nuu-chah-nuith Trail. De laatste was de langste, met enkel 2,4 km, en je moest nog terug. Laat je echter niet vangen door de mooie wandelpaden bestaande uit houten plankjes, ooit geraakt namelijk hun hout op en dan loop je gewoon weer in de modder.
Na een snelle late lunch, op naar de Shorepine Bog Trail, waar we een minder druk begroeid landschap volgden en het type plant spotten waarnaar ze (volgens mij) verwezen. Het is een kleine insectenetende bloem, zo’n vijf Eurocent groot, met waterige uiteindes. Insecten hebben we ze spijtig genoeg niet zien oppeuzelen.
Daarna was het tijd voor de Rainforest Trails, A en B. Ter goeder trouw begonnen we let route B, dewelke door een regenwoud liep. Het is nog vrij jong en zal pas echt zijn glorie kennen over honderden jaren, maar niettegenstaande is het de wandeling over de smalle houten paadjes waard. Ze liggen soms wat schuin en met gebrekkig evenwicht kan het gevaarlijk worden. Wel ja, – anekdote waarschuwing – route A heeft uitgewezen dat het gevaarlijk is, want plots lagen we zo’n meter lager in de mossen naast het pad. De bomen zijn te groot om niet omhoog te kijken en voordat je het beseft zet je een kleine pas naar achteren om het beter te zien en merk je dat je been zweeft omdat er geen plank meer is. Maar, alsof hogere machten ermee gemoeid waren, hebben we daarna wel 2 wilde beren gespot! En voor je het vraagt, de beren hebben me niet opgepeuzeld en de Voltaren zat al preventief in de koffer.
Na het regenwoud ging het nog even naar Combers Beach, waar een pad van een halve kilometer een nieuwe apocalyptische wereld deed opengaan. Apocalyptisch was de wolkenmassa die als een tsunami voor de kust hing. Alsof er iets ergers op til stond. Wel ja, het regent intussen.
Tot slot nog even via de kleine vishaven van Ucluelet en de supermarkt, zodat we eten hebben nadat het restaurant toe zou zijn. Rond het hotel loopt de Pacific Wildlife Trail en op aanraden van de receptionist hebben we ook daar een klein stukje van meegepikt. Alleen – anekdote waarschuwing – moeten we ons niet nog eens laten vangen door het heerlijke gerecht op de doos, want er zat maar de helft in. Wel ja, we hebben toch beren gezien en geleerd dat een boom die omvalt in een bos niet geruimd moet worden maar van véél nut is.
Afbeeldingen: 19