Dag 20: Tongariro National Park

Tongariro is het Nationale Park van Nieuw-Zealand, werelderfgoed in het kwadraat, en een “moet je bezocht hebben of je bent niet in Nieuw-Zeeland geweest”. Dus bezoeken we vandaag het Tongariro National Park.

Het park staat bekend om de mooiste dagwandeling ter wereld: de Tongariro Alpine Crossing. Een wandeling waar je in maximaal 8 uur kratermeren, alpiene woestijn, bossen, warmwaterbronnen, vulkanen en watervallen passeert. Ze is 17 km lang en duurt 7 tot 8 uur. Ze is fantastisch en verdient alle lof. Ik citeer hier geparafraseerd de National Geographic reisgids en eindig met “Voor deze zware tocht … zijn … goed weer essentieel”.

Het was vandaag geen goed weer en ze is geen 17km maar 19,5 (al zei Guru Maps dat we 25km gestapt hebben). Je doet ze in 7,5 uur, maar bij slecht weer passeer je alles zonder het te zien.

Het begint bij de shuttle, die ons naar de startplaats brengt en aangeeft dat we geslaagd zijn in onze opzet, het startpunt bereiken. De regen is intussen beginnen vallen, maar met gebeden tot de weer- en berggoden beginnen we aan de tocht. Ze valt goed mee, tot aan de Soda Springs. Daar begin je te stijgen, en terwijl de wandeling goed meevalt, begint een gure wind met regen de kop op te steken. Je wordt in mootjes gesneden terwijl je naar boven stapt, en aan de South Crater vraag je je af waarom je niet in je kamer gebleven bent, want je hebt geen regenbroek aan waardoor je ze voelt natter en natter worden. Gelukkig waait het zo hard dat je het amper voelt.

En dan ben je boven en wandelen je door een woestijn, waar de regen en wind je blijven geselen, en je amper 20 meter in elke richting ziet. Je weet niet wat er komt, totdat je aan de klim naar de Red Crater begint. Je ziet gelukkig niet hoe diep de afgrond is, het is pure witte mist. En dan sta je boven, met rukwinden en regen, je ziet enkel die witte mist, die akelig dichtbij komt. Maar we zij er wel geraakt, nu kan het enkel beter worden (want de gids zei dat het na d top beter wordt). De afdaling van de top was niet beter, het losse grind, de regen, de wind, … we kunnen het niet anders als gevaarlijke beschouwen. Waar moeten we naartoe? Je ziet enkel het donkere afdalende grind met links en rechts witte mist. Maar dan kom je aan de Emerald Lakes, waar je door de witte mist blauwe poelen ziet en zwavel ruikt. Je schuilt achter een rotsblok en luncht. Prachtige allemaal, echt niet.

We gaan door en het wordt aangenamer, minder wind, minder regen, en dan loop je door het landschap uit een sciencefictionfilm. Precies Mars, rotsen en stenen, grind, en mist. Er kan zomaar een alien voor je staan! Het zal de Central Crater geweest zijn, wat een leuke ervaring was na die moordende Red Crater (die we niet gezien hebben door de mist).

Nu betert het, maar het Blue Lake, niet gezien. En we zijn er nochtans langsgelopen. De mist blijft, maar dan zijn we aan de andere kant van Mount Tongariro en klaart het soms een paar seconden op. De mooie vallei en Lake Rotoaira (die we even verwarren met Blue Lake) komen in zicht. Het weer wordt beter, de broek droogt door de wind op, en we passeren de warmwaterbronnen op de weg omlaag.

Tot slot nog een paar kilometers door het bos, waar bijna op het einde een fantastische waterval is. En zo komen we precies 3 minuten voordat de shuttle nog eens langskwam (mogelijks voor de laatste keer vandaag) aan op de parking, het einde.

De wandeling zal bij mooi weer beslist geweldig zijn, maar bij regenachtig / mistig weer heb je er niet zoveel aan. Je ziet weinig, bent doorweekt, en kan niet deftig lunchen of pauzeren. Ga je toch met dit weer, zorg dan dat je een goede regenbroek en -jas hebt. De wandeling zelf, buiten boven op de top, valt redelijk goed mee. Het pad is soms wel in slechte staat.