Dag 20: Yoho

We bezoeken vandaag net als gisterenavond het Yoho National Park. We begonnen daarbij met een bezoek aan het bezoekerscentrum in Field.

De eerste bestemming was Emerald Lake, een meer gelegen aan een gletsjer die het van water voorziet. De sneeuw was afwezig, maar je kan er duidelijk zien waar hij in het voorjaar naar beneden schuift. Die zone heeft geen bomen. Ook zie je op een plaats het water in het meer stromen en op een andere er weer uit. We volgden hier de Emerald Lake Trail, een wandeling rond het meer van 5,2 km. De meeste mensen doen hem met de klok mee, waardoor je begint met een mooi verhard pad. Wij deden het omgekeerd en vervloekten onszelf snel dat we voor de verandering voor loopschoenen waren gegaan. Het was meer slijk dan grind in het begin. Hierdoor lag het wandeltempo dan ook een pak lager, waardoor de Emerald Basin Trail van 9,2 km er helemaal niet in zat.

• 

• 

• 

• 

• 

Na het meer ging het naar de Natural Bridge. Vroeger was het – je raadt het nooit – een waterval, maar het water heeft zich intussen door barsten in de rotsen langs onder een weg gebaand. Het water spuit er met volle kracht uit, en je vraagt je af hoe al dat water door dat gat geraakt. Waarschijnlijk zal de brug ooit instorten, dan noemen we het geen Bridge meer maar Gorge.

We kunnen de watervallen intussen niet meer tellen, dus kwam de suggestie van de dame in het bezoekerscentrum om de Hoodoos te doen als een welgekomen geschenk. De wandeling duurt 2,5 uur en beslaat 5,2 km heen en terug, maar hij kent ook een hoogteverschil van 325 m en die zijn in het begin best pittig. Weinig mensen doen deze wandeling, we stonden alleen op de parking bij terugkomst en passeerden 3 andere gezelschappen, maar hij is het waard. De torens die in het gesteente gevormd zijn, lijken als door een oude gemeenschap gemaakt. En op de terugweg spot je, jawel, een waterval in de verte, die bij nader onderzoek onmogelijk de Wapta Falls kan zijn, ook al lang hij in de juiste richting.

De avond begon al in te zetten, maar ondanks alles deden we toch nog gauw de … jawel … Wapta Falls. De wandeling van 4,6 km heen en terug ging wederom door modder – juiste schoenen deze keer – en geven uitzicht op de waterval. Een breed exemplaar, niet al te hoog, maar met mooie rotsformaties er pal voor. En is ook een regenboog zichtbaar in de late namiddag. Ook noemenswaardig is de ravage van omgewoelde bomen op de weg ernaartoe en een boom met een bizarre ronde bol rond zijn stam.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Anekdote: Op de weg terug naar de auto begon het te regenen. Gauw even onder een boom schuilen, meestal duren buien niet zo lang hier in Canada en de eerste 2 hadden we al doorstaan op de weg (wat een geluk eigenlijk dat we toen net met een verplaatsing bezig waren.) En een paar tellen later konden we verder, maar moesten we toch al snel weer tussen de bomen duiken om te schuilen, het begon stevig te regenen. Nog even wachten, maar ook tussen de bomen begon het nu te druppelen. Dan maar de rugzak boven het hoofd en uiteindelijk zeggen, gaan met die banaan. Al lopend naar de wagen, waar we snel de toch wel doorweekte t-shirt vervingen door iets warmers. Snel de auto in. Net op tijd, want toen gingen de hemelsluizen pas echt open. Ik kan het mopperende kind van een aanrijdende wagen geen ongelijk geven, die had er geen zin in, maar zijn vader wou door de regen gaan. Laten we het erop houden dat zij geen bad meer moeten nemen.

Daarna ging het door prachtige berglandschappen, we zitten tenslotte in de Rockies, naar Revelstoke. Een rit van iets meer dan 2u, maar door een tijdverschil eigenlijk maar een uur op de klok. Om half tien, correctie, half negen kwamen we toe.

Afbeeldingen: 11