Dag 20: Great Oceans Road

23 februari 2019

Tijd voor het hoogtepunt van de reis: de Great Oceans Road tussen Apollo Bay en Port Fairy. Nu ja, hoogtepunt, die volgen elkaar continu op, dus eigenlijk is het een dag als een andere.

Om de dag goed te starten maakten we een mini wandeling in Apollo Bay. Hieronder valt te verstaan “naar de krantenwinkel en terug (via de markt – 10 kraampjes)”. Daarna was het uitchecken en in alle eenvoud de parkeerplaats uit rijden.

We reden naar het Cape Otway Lightstation, een vuurtoren in het Cape Otway National Park. Je moet er entreegeld betalen, maar dat is het wel waard. Ze hebben een expo over dinosaurussen, een telegraafstation, vlaggenmast en betonnen bunker. Het uitzicht op de kliffen is wonderbaarlijk. Maar wat nog leuker is, is de weg van en naar de vuurtoren. Witte bomen die zo uit een sprookje kunnen komen, groene bladerdekken waar de zon tussen flakkert, en toeristen die achter een bocht op een weg waar je 80 km/u mag rijden zonder kijken de weg overstekken. De remschijven zullen wellicht aan vervanging toe zijn als we de auto inleveren. Maar een kilometer verder zetten we ons bij de volgende kudde toeristen, die intussen op de weg stonden, ook even aan de kant. De reden van alle heisa: wilde koala’s! Maar schattige: een mama met in haar rug een schattige baby die zich met zijn armpjes om zijn ouder vastklemt. 12 op de schaal van schattig.

Daarna ging het via bochtige wegen, mooie landschappen en een paar stops in de richting van de Gibson Steps, waar je op het strand kan en de eerste van Twaalf Apostelen kan raadplegen. Hadden we geen lunch genomen in Princetown, dan hadden we hier bijna terug op schema gezeten, maar de Gibson Steps geven zo’n mooi uitzicht dat je sowieso achterop zal hinken. Erna ging het naar het over toeristische “de twaalf apostelen”. Je parkeert je auto op een enorm parkeerterrein, volgt een mooi aangelegd pad vanuit het bezoekerscentrum, en komt uiteindelijk in een mierennest terecht van toeristen die om de balustrade vechten voor hun selfie met … een paar stenen op de achtergrond. De klok stond toen we hier vertrokken véél te ver (een uur of twee?).

Erna volgde Loch Ard Gorge en Razorback, veel minder druk en eigenlijk indrukwekkender. Je kan er wat rondlopen, een pad volgen naar de kustlijn met scheepswrakken (nee, je ziet ze niet, het is het idee wat telt) en via een pad omlaag naar een kleine grot aan een strand.

Hierna ging het naar The Arch, The London Bridge en The Grotto. Elk stuk voor stuk een stop waard. The Arch leek vanuit het eerste platform op een boog ingehouwen in de rots, maar eenmaal je wat afdaalde zag je dat het effectief een boog is waar water onderdoor stroomt bij slecht weer. The London Bridge, wel, eigenlijk is die weg. Hij is intussen ingestort waardoor je enkel nog 1 van 2 bogen ziet. The Grotto is het meest impressionant. Een soort venster op de oceaan. Een koppel werd deskundig door de omstaanders geassisteerd in het nemen van de perfecte foto.

Tot slot kwamen nog Bay of Martyrs en Bay of Islands aan bod. Je krijgt hier een zicht op de oceaan met heel wat blokken erin, die op eilanden lijken. Er lijkt ook een soort grote baai gevormd te worden, door en voor de natuur.