Dag 23: Meningie, Lake Alexandrina & Victor Harbour

26 februari 2019

Een heleboel kilometers, zo kan je de dag kort samenvatten. Na de 334 kilometer van gisteren, stonden er vandaag nog eens 358 op de teller. Het doet je beseffen waarom je liever pendelt.

Na een kort ommetje in Robe begonnen we eraan.

De eerste rit duurde zo’n twee uur en ging via Coorang National Park. Je rijdt erdoorheen, meer niet. Je kan er stoppen om vogels te spotten, maar de enige reden om aan de kant te gaan, was om even op adem te komen. Het was brood nodig. Meestal zegt TommieTom “volg de weg gedurende 12 kilometer”. Soms is het “volg de weg gedurende 33 kilometer”. Maar vandaag was “volg de weg gedurende 144 kilometer”. Ja, dat lees je goed. Een weg van 144 kilometer zonder afslag, kruising of wat dan ook. Gewoon rechtdoor en soms eens wat afbuigen. Het landschap wordt al snel monotoon: bomen of velden. Over het inhalen van een taffelaar die op het einde van de route vlak achter ons hing, zal ik niet uitwijden. Maar als iemand je inhaalt, begin dan niet plots te versnellen.

Eenmaal in Meningie was het tijd voor een lunch, om terug op krachten te komen, en een kort ommetje. Daarbij ontdekten we een zeer rare vorm van petanque die ze bowling noemen. Opzoekwerk tijdens het diner leerde ons dat het “bowls” was, een soort petanque met ballen zo groot als een gallia meloen en dat op een veld dat lijkt op een enorme biljarttafel.

Na de lunch stond er alweer een rit van zo’n 1,75 uur op de planning. Dit keer was er wel wat afwisseling. Het is te zeggen. We moesten om de 30 kilometer eens van weg wisselen, om een andere richting uit te gaan. Het was tijdens deze route dat het duidelijk werd waarom er zoveel borden staan naast de weg met boodschappen als: “geeuwen, neem een powernap” of “take a break”.

Eenmaal aangekomen in Milang, bezochten we Lake Alexandrina. Weinig bijzonder aan. Echter, de talrijk aanwezige witte kaketoes waren wel hillarisch. Ze krijsen erop los, maar het is fantastisch om ze bezig te zien. Ze maken salto’s om de takken, doen aan massa-evacuaties, gaan pootje baden, … te gek voor woorden. Nog bijzonderder was echter de zeehond die door een Tjesch gespot was. Gelukkig keek ik geinteresseerd naar hoe een stukje pier gevormd was – leken stenen, maar waren zandzakken -, waardoor hij dacht dat ik iets gespot had, en toen zei hij dat er 50 meter verder een zeehond lag te slapen. Uiteraard gingen we kijken en ja hoor, daar lag hij. Het werd me ineens duidelijk waarom hij iets ervoor met zijn fototoestel in het meer stond.

Daarna gingen we nog eens de baan op, voor de laatste 45 minuten tot Victor Harbour. Daar wandelden we na het diner nog even over de pier tot op Granite Island, maar daar valt weinig over te vertellen.