Dag 22: The Grampians

Elke wandeltocht is de moeite waard, maar soms kan het tegenvallen. We begonnen de dag met een korte stop in het bezoekerscentrum en zetten daarna koers naar de Clementis Falls. Na 1,2 km stappen bereikten we de op vakantie zijnde waterval. De rots leek op de foto’s, maar water was er niet te bespeuren. Ach, het is zomer voor een reden.

Vervolgens ging het naar Boroka Lookout, een plaats waar je vanop twee platformen een 170 graden zicht krijgt op de The Grampians. Het was de eerste stop waar we onze 4 (Indische?) vrienden tegenkwamen. Honderd familiefoto’s moesten ze hebben. Sta je dan schoon als je een panorama wilt schieten. Het is gek hoe je zelden de andere uitzichtpunten ziet, want de punten van gisteren keken op precies hetzelfde meer uit.

Op naar Reeds Lookout dan maar, waar je een mooi zicht krijgt op een andere kant van het park. Er zijn twee platformen die beide een mooi beeld geven van The Grampians. De rotsformaties lijken lagen te hebben en de groene bomen vormen een mooi veld. Maar wat nog meer loont, is de kilometer (enkel) tot aan The Balconies. We hebben het dan over een rots die lijkt op een balkon. Echter, onze 4 kameraden waren daar ook. Geen probleem, blijf ik wel op uitzichtpunt 2 hangen. Ook bij The Balconies waren er twee platformen. Kwamen ze toch wel naar me toe zeker, na een tijd te hebben gebeld (met video) vanop punt 1. Toen dacht ik: “nu gaan we eens schoon de tijd nemen”.  Nooit eerder zo traag gefilmd. Te smerig?

Als laatste stop, waar we tegen de middag waren, hadden we de Mackenzie falls, waar je eerst de Broken Falls kan zien. Prachtig zijn ze, maar als je verder gaat en bij de Crowes lookout komt, dan zie je dat er meer is. Zo’n 240 treden omlaag en daar zijn de meters brede Mackenzie Falls. Fenomenaal en beslist de mooiste van allemaal. Toen was het kiezen: teruggaan of de 1,4 km tot bij de Fish Falls. Aangezien de oever van de gevormde rivier aan de Mackenzie Falls er zo mooi uit zag, besloten we de rest van de planning te schrappen en naar de vallende vissen te gaan kijken. Het was de tocht waard, al leek het soms een stuk uit Indiana Jones. Een stuk regenwoud, rotsen, zand, … alles kruist je pad.

Doordat er nog een rit van zo’n 300 km op de teller stond en het al tegen vieren aan liep, werden de Naracoorta Caves geschrapt. Over de rit zullen we niet uitbreiden, maar leuk was ze niet en we hebben wel wat meegemaakt. Leuke en minder leuke dingen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•