Dag 19: Lake Louise & Yoho Valley

Het plan was om met de wagen naar Moraine Lake te rijden, daar even rond te dwalen, en dan door te rijden naar Lake Louise. In de namiddag zouden we dan de Yoho Valley bezoeken. Dat plan werd in het bezoekerscentrum als een op de grond denderende porseleinen vaas aan stukken geslagen. Je kon enkel naar de meren met een shuttle, de parkings stonden vol. Wie de eerdere reizen heeft gelezen weet dat shuttles vaak met miserie gepaard gaan, en dit keer was het nog erger, de gewone shuttles waren tot de avond reeds uitverkocht. Er was een “betrouwbaar $25” alternatief dat je bij je hotel zou oppikken of je kon de 4 km naar Lake Louise gewoon te voet doen. Wat is 4 km nu eigenlijk.

De Louise Creek Trail loopt door het bos langs de rivier van aan het bezoekerscentrum tot aan het meer, het gaat quasi de hele tijd bergop en intussen kan ik meedoen als speurder in “Klopjacht into the wild” door het uitkammen van de bossen op ongewenste gasten. Eenmaal aangekomen bij het meer werden we beloond met blauw water omgeven door bergkammen. Of het die $25 waard zou zijn geweest, daar heb ik na Peyto en Bow Lake mijn twijfels over, vooral door de meute toeristen die als een zwerm bijen rond het meer zwermt. Een blik op Chateau Lake Louise geeft je dan weer wel een Disneyland gevoel, dat is wel fijn.

Ondanks alles voegden we de Lake Louise Lakeshore wandeling van 2 km enkel toch maar even toe. Ik was lang in de waan dat het 1,6 km heen en terug was, viel dat even tegen. Je wandelt hier naast het meer en krijgt wat andere invalshoeken op de zaken. Zoals het Chateau en de kanoverhuur. Op het einde van deze wandeling hebben we de planning helemaal op zijn kop gezet, de Plain of Six Glaciers sprak zo tot de verbeelding dat we die 3,5 km er ook maar aan hebben gebreid. Na een stuk plat langs het meer, bestond meer dan 80% van dit volgend stuk uit stijgen. Maar je krijgt nog mooiere blikken op het meer door de hoogte en op het einde zie je wat verwaterde gletsjers terwijl je van warm naar koud en van droog naar nat gaat. Het weer wisselt letterlijk bij elke bocht. Bij de teahouse stopten we ermee, al kan je nog een stuk verder gaan. Ga hier even zitten en kijk en luister, je zal soms knallen horen, het klinkt als dynamiet dat ontploft maar het is de gletsjer. Wel ja, laten we daar even vanuit gaan. Op de weg terug regende het een stuk waardoor de wandeling langs de kliffen en door de intussen gevormde rivieren minder leuk was. Gelukkig ging het nu bergaf. Ook het stuk tot Lake Louise Village ging bergaf, maar na den droge periode langs het meer, regende het hier terug.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Laten we even een intermezzo houden over het rijgedrag hier in Canada. Snelheidslimieten lijken adviezen, want zelfs al rijd je de maximumsnelheid op je gps, ze halen je nog steeds in. Het lijkt alsof iedereen de marges opgebruikt, of ervan uit gaat dat ze toch geen controles doen. Flitspalen zijn zeldzamer dan telefooncellen. Aan zebrapaden laten ze je meestal over, behalve gisteren, daar remden ze nog niet eens af als je al een kwart op de weg stond. Dus toch maar opletten in Canada, de rijbewijzen zitten hier duidelijk nog bij de chips.

Het was intussen 17u, maar dat weerhield ons er niet van om toch al even de Yoho Valley te doen in het Yoho National Park.

De eerste stop waren de Spiral Tunnels, waar de treinen de berg in rijden om een een spiraal te maken om er vervolgens wat hoger (of lager) terug uit te komen. Men heeft dit idee gestolen van Zwitserland om de hellingsgraad van het spoor te verminderen. Het leuke was dat de 5 minuten wachten beloond werd met een trein die voor onze neus reed, vervolgens heel wat hoger de berg in reed, om vervolgens in het midden er terug uit te komen. Omdat de treinen hier zo lang zijn, zou zelfs een kilometer durven zeggen, konden we dezelfde trein op 3 punten zien.

Tweede stop in de Valley, de samenvloeiing van de Yoho River en de Kicking Horse River op het Meeting of the waters confluent stoppunt. Je ziet hier duidelijk hoe de Yoho eerder melkwit is en de Kicking Horse hemelsblauw.

Derde en laatste stop, de Takakkaw Falls. Deze mastodont is een van de hoogste van Canada en heeft een mooie regenboog op zich als je hem in de late avond bezoekt. Ondanks dat hij er breed uit ziet, veranderd hij bij de grond terug in een smaller exemplaar. Dichterbij dan het einde van het pad moet je echt niet gaan, want zelfs de laatste 50 m van het pad word je al nat.

Vanop deze stopplaats gingen we normaal naar nog 4 andere bezienswaardigheden wandelen, maar doordat het al wat later was zin het er maar 2 geworden. De Point Lace Falls en de Angel’s Staircase Falls. De overige twee, de Laughing Falls en Twin Falls werden geschrapt omdat ze te ver lagen en de tijd ontoereikend was om ze veilig te bereiken.

• 

• 

• 

• 

• 

•